20 października w żeńskim monasterze Narodzenia Najświętszej Bogurodzicy w Zwierkach odbyła się uroczysta Boska Liturgia podczas, której wznoszono modlitwy do Krasnostockiej ikony Matki Bożej. Nabożeństwu przewodniczył Jego Ekscelencja Najprzewielebniejszy Andrzej biskup Supraski.
Materiał przygotował Rafał Łaszczuk
Pochodzenie tej ikony osnute jest mrokiem dziejów. Według przekazów pochodzi ona z połowy XVI wieku. Była własnością książęcego rodu Urusowych, tatarskiego pochodzenia, i w koligacjach rodzinnych przekazywano ją z pokolenia na pokolenie w linii żeńskiej. Książę Urusow miał ofiarować ją do jednej z cerkwi prawosławnych, które w tamtych czasach licznie upiększały ziemie litewsko-ruskie. W owym czasie jako dar, bądź błogosławieństwo w jej posiadanie weszli Tyszkiewiczowie.
Za zgodą żony Feliksa Tyszkiewicza Eufrozyny, ikonę tę zabierał on ze sobą na wyprawy wojenne. Było to tym prostsze, bowiem ikona była nieduża (niespełna 0,70 m szerokości i tyleż wysokości) i posiadała formę ołtarzyka (cs. składień), z zamykanymi na miedzianych zawiasach skrzydłami, na których znajdowały się dwie inne ikony. Ikona była napisana na cyprysowej desce, a oblicza przedstawionych na niej Bogarodzicy i Dzieciątka ciemne.
Aby nie pozostawiać dworu w Krasnymstoku (zwanym wówczas Krzywymstokiem) bez opieki Bogarodzicy, bogobojna Eufrozyna Tyszkiewicz, wywodząca się ze znanego w Wielkim Księstwie Litewskim rodu Sołłohubów, zamówiła w Grodnie kopię ikony u malarza Jana Szrettera. Sporządził on kilka kopii ikony, z których Eufrozyna wybrała jedną, napisaną na płótnie, umieszczając ją w swojej sypialni. Było to w 1645 lub 1652 roku.
Siedem lat później, 21 listopada, lampka oliwna umieszczona przed ikoną samoczynnie zapaliła się, a cudowne zjawisko w ciągu kilkunastu następnych dni powtarzało się jeszcze trzy razy. Ikonę przeniesiono do dużej komnaty, tworząc tam mały ołtarzyk. Wkrótce zaczęły mieć miejsce cudowne uzdrowienia osób modlących się przed ikoną. Ikonę umieszczono w miejscowej, zajętej już przez unitów cerkwi, później zamienionej na kościół rzymskokatolicki.
W 1660 r. w tej świątyni znalazł się również pierwowzór ikony. Towarzyszył on Szczęsnemu Tyszkiewiczowi w wyprawie wojennej. Gdy w 1659 r. wojska nieprzyjacielskie wtargnęły na Podlasie, Tyszkiewicz został pojmany w swoim obozie. Żołnierze chcieli ograbić ikonę z wot, lecz jednego z nich dotknął paraliż ręki, a sześciu innych oślepło. Z powodu tego cudownego zdarzenia odstąpili oni od swego zamiaru.
W ten sposób w Różanymstoku (miejscowość zmieniła swą nazwę) znalazły się dwie ikony: oryginalna i kopia. Obie okazały się cudownymi. Wierni jednakowo czcili jedną i drugą. W XVII i XVIII w. opublikowano kilka rejestrów cudów i łask doznanych przed Krasnostocką (zwaną wówczas Różanostocką) ikoną Matki Bożej. Opisywane cudowne wydarzenia miały charakter uzdrowień, a doznawały ich osoby duchowne, przedstawiciele szlachty i mieszczan, w tym dzieci. Przy ikonach pojawiały się wciąż nowe wota. Różanostockim klasztorem opiekowali się w owym czasie dominikanie, a po jego kasacie w 1846 r. duchowieństwo świeckie, zaś 10 lat później kościół zupełnie zamknięto.
W 1867 r. władze carskie przekazały zabudowania oraz obie ikony Cerkwi prawosławnej. Kult oddawany obu ikonom nie ustawał. Oryginalną ikonę umieszczono na ołtarzu i podczas wielkich świąt wynoszono na środek świątyni. Biskup grodzieński i brzeski Michał ofiarował kamienie szlachetne na upiększenie ryzy tej ikony. Kopia ikony znajdowała się za lewym klirosem na kolumnie. W dniu 8 września 1877 r. pierwowzór ikony stał się źródłem cudu – pojawiła się na niej cudowna mirra. Dzień ten ustanowiono świętem Krasnostockiej ikony Bogarodzicy.
Decyzją Świętego Synodu z 29 lipca 1900 r. monaster Narodzenia Przenajświętszej Bogarodzicy postanowiono przenieść z Grodna do Kraszerokogorską” lub po prostu Krasnogorską”, przy czym często dodaje się do jej nazwy słowo „Rozrzewnienie” („Umilenije”).
za: “Tobą raduje się całe stworzenie” J.Charkiewicz
